Η ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Στη Χρονιά του έρωτα ο Πάουλ Νίτσον περιγράφει τη ζωή ενός συγγραφέα τις μέρες και τις νύχτες του στο Παρίσι όπου εγκαταστάθηκε το 1976. Πρόκειται για ένα “υπαρξιστικό” χρονικό που άλλοτε θυμίζει τον Χένρυ Μίλλερ -τις “Ήσυχες μέρες στο Κλισί”, τη “Μαύρη άνοιξη” – άλλοτε τον Σελίν, καμιά φορά τον Αντουάν Ροκαντέν στη “Ναυτία” του Ζ. Π. Σαρτρ: ο αφηγητής είναι ένας flaneur, ένας διαβάτης και παρατηρητής, που δραπετεύει από τη χώρα του, τη “μικρή” και ασφυκτική Ελβετία, για να περιπλανηθεί και, όπως ο Wilhelm Meister του Γκαίτε, να μυηθεί στα πράγματα της ζωής και να απελευθερωθεί μέσω της συγγραφής. Ακολουθώντας τη γερμανική παράδοση από τον Γκαίτε μέχρι τον Πέτερ Χάντκε, τον Μπύχνερ, τον Ρίλκε και τον Μαξ Φρις, ο Πάουλ Νίτσον εγκατελείπεται στην τύρβη της μεγαλούπολης η ζωή τον χαστουκίζει ύστερα από μια χρονιά στη Ρώμη και ένα σύντομο ειδύλλιο στη Βαρκελόνη, προσγειώνεται στο Παρίσι πίσω του όλες οι γέφυρες έχουν καεί είναι μόνος θέλει να ξαναγεννηθεί. Το αποτέλεσμα είναι αυτό το βιβλίο, που θα μπορούσε να έχει τίτλο “Η χρονιά της μοναξιάς”, η χρονιά όπου ο συγγραφέας περιμένει στο χείλος μιας αβύσσου, όπου αναπολεί τα περασμένα, πασχίζοντας διαρκώς να συλλάβει μια αποσπασματική, θρυμματισμένη, πραγματικότητα που του διαφεύγει: ζούμε άραγε ή είμαστε απλώς θεατές της ζωής μας; (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ